Rozdział 36.

Przyciągnął mnie do siebie i zachłannie wpił się w moje usta. Nie obchodziło go to, że przygląda się na duża grupa osób. Wszyscy przyszli pożegnać się z Bartkiem. Całował mnie łapczywie, z rozpaczą. Wsunęłam  rękę w jego ciemne włosy i przycisnęłam go do siebie mocniej. W końcu jednak powoli się odsunął i spojrzał smutno w moje oczy.

- Nie ważne co ci obiecałem i tak nie będę mógł o tobie zapomnieć i pokochać innej. To ciebie kocham i wrócę po ciebie, no chyba, że już mnie nie będziesz chciała - szepnął.

Dotknęłam jeszcze raz jego ciepłych warg.

- Też cię kocham i będę na ciebie czekać - obdarzyłam go wymuszonym uśmiechem. - Damy radę.

- Pospiesz się Kurek - usłyszałam głos za plecami Bartka.

- Chwila, no - odkrzyknął. 

Przytulił mnie jeszcze i pocałował w głowę. 

- Będę tęsknił.

- Ja bardziej. Bądź szczęśliwy - powiedziałam.

- Ty też - uśmiechnął się i wypuścił mnie z objęć. - Do zobaczenia.

Nie odpowiedziałam, patrzyłam tylko ze łzami w oczach, jak sięga po walizkę i oddala się w stronę samochodu. Odwrócił się jeszcze przed drzwiami i pomachał nam smutno. Odmachaliśmy mu wszyscy, a on zniknął we wnętrzu pojazdu.

- Do zobaczenia - szepnęłam pod nosem, a auto ruszyło i po chwili opuściło parking. 

Długo patrzyłam w miejsce, gdzie zniknęło i czułam jak łzy co raz bardziej cisną mi się do oczu. Potem ktoś podszedł do mnie, odwrócił i przytulił do siebie. Dałam upust wszystkim swoim łzom i zaczęłam szlochać temu komuś w koszulkę.

- Już cicho, spokojnie... - usłyszałam troskliwy głos Piotrka, a potem poczułam jak gładzi mnie po plecach. - Albo nie. Wypłacz się. Tak, wypłacz. Czasami to dobrze robi.

- Piotrek? - zapytałam, kiedy się już lekko uspokoiłam. - Zrobisz coś dla mnie?

- Tak?

- Zabierz mnie do domu - popatrzyłam na niego błagalnym wzrokiem.

- I tak miałem zamiar to zrobić - oznajmił i pociągnął mnie w stronę mojego samochodu. Wpakował mnie na miejsce pasażera, a sam usiadł za kierownicą. - Ładne masz te autko - powiedział, po pewnym czasie. 

Chyba chciał trochę rozluźnić atmosferę. No cóż, słabo mu to wyszło.

- Dzięki - wysiliłam się na słaby uśmiech. - Dostałam od taty na urodziny.

- Oł - Pit się chyba lekko zmieszał. - No cóż...

Po zaparkowaniu, wysiedliśmy, wdrapaliśmy się po schodach i weszliśmy do mieszkania. Przez ten czas przestałam już płakać, jedynie wyraz twarzy miałam niezbyt wesoły i moje oczy były wyraźnie czerwone i spuchnięte. Udałam się do łazienki i przemyłam twarz lodowatą wodą. Ulżyło... Wytarłam się mięciutkim ręcznikiem i skierowałam się do salonu, gdzie na kanapie siedzieli wszyscy lokatorzy i wpatrywali się we mnie niepewnie.

- Co tam oglądacie? - walnęłam się na fotel, z uśmiechem na twarzy. Szkoda, że to co na zewnątrz nie oddawało tego co działo się ze mną wewnątrz. - Znowu te kreskówki? No co się patrzycie jakbyście ducha zobaczyli? Lepiej jakąś dobrą muzę włączcie. Vivę czy coś w tym stylu...

- Jak się czujesz? - zapytał Zibi.

- Świetnie. Wybitnie wręcz - uśmiechnęłam się. - Wiecie, co? Mam pomysł - wstałam i udałam się do kuchni. Otworzyłam barek i wyjęłam z niego butelkę czerwonego wina. Przeklęłam się kilka razy w duchu, że co ja w ogóle wyprawiam, ale wzięłam alkohol i wróciłam do chłopaków. - Napijecie się? - zapytałam, wymachując butelką.

- To chyba nie jest za dobry pomysł... - zaczął Michał.

- Już nie przesadzajcie. Ze mną się nie napijecie? Ze mną? - popatrzyłam na nich po kolei.

- Ja tam chętnie - Zbyszek zatarł ręce.

Wstał i poszedł do kuchni, by po chwili wrócić z czterema kieliszkami. Pit też się przekonał i wziął ode mnie wino, by je otworzyć. Po chwili korek wystrzelił, a napój został przelany do kieliszków. Podeszłam do telewizora i zaczęłam skakać po kanałach. Zatrzymałam się na Eska Tv, gdzie właśnie leciał kawałek Davida Guetty. Pogłośniłam i podeszłam do Kubiaka.

- Zatańczysz? - zapytałam i widząc jego zdezorientowaną minę, pociągnęłam go za rękę i już po chwili wirowaliśmy po całym salonie w rytm muzyki. 

Potem nadszedł odbijany i w sumie z każdym przetańczyłam po kilka utworów. Po dwóch godzinach byliśmy już lekko podpici. No dobra NACHLANI W TRZY DUPY! W głośnikach rozbrzmiał jakiś powolny utwór. Pit przyciągnął mnie do siebie, ale po chwili stwierdził, że będzie rzygać i pobiegł do łazienki.  Podeszłam chwiejnym krokiem do kanapy.

- Zatańczysz, Zibi? - wybąkałam.

- Ale ja nie jestem Zibi.

- Nie ważne - machnęłam ręką i wyciągnęłam, jak się domyśliłam drogą dedukcji, Michała na środek pokoju

Przytuliłam się do niego, a ten objął mnie w pasie. Tańczyliśmy tak, aż do końca piosenki. Kiedy odsunęłam głowę i spojrzałam w jego zielone tęczówki, uśmiechnął się i skierował wzrok na moje usta, które mimowolnie oblizałam językiem. Widziałam, że przybliża swoją twarz co raz bardziej, a jego ciepły i śmierdzący alkoholem oddech drażnił mój nos. Nie poruszałam się, a on był już na tyle blisko, że nasze wargi dzielił jedynie milimetry i w tym momencie poczułam szarpnięcie do tyłu.

- Odbijany - usłyszałam bełkoczący głos Zbyszka i po chwili wpadłam w jego ramiona, by przetańczyć z nim kolejny utwór.   

_____________________________________________________________________________
Się w końcu doczekaliście. Mój kuzyn jest niezastąpiony z tym swoim notebokiem <3 W szpitalu mam siedzieć jeszcze do poniedziałku, ale potem wracam do pisania, więc się tak bardzo nie cieszcie :D Dziękuję wszystkim moim wiernym czytelnikom, którzy mimo mojej długiej nieobecności nadal tu zaglądali, bo prześledziłam historię wyświetleń i wyszło bardzo pozytywnie :) Kocham was <3

A teraz coś do rozdziału - nie gniewajcie się na mnie, że opuściłam trochę Kurka. No ale ja tak uwielbiam tego Kubiaka, nawet za to, że był takim chamem i za jego historie, no, że teraz się trochę skupię na nim, ale nie mówię, że przez całą historię, co to to nie :D