Rozdział 28.

Rozległ się dźwięk telefonu Michała.

- Misiek?

- Hmm?

- Telefon - powiedziałam, starając się wyswobodzić z jego objęć. Nic to jednak nie poskutkowało. Ehh te umięśnione ręce siatkarzy.

- Kubiak! Puszczaj mnie!

- Po co? - uśmiechnął się.

- Puszczaj no i odbierz ten telefon! - wydarłam się, ale to nadal nie wzbudził w nim żadnej reakcji. 

Telefon w końcu przestał dzwonić, a ja nadal tkwiłam w ramionach Miśka.

- Puść mnie, bo zacznę się drzeć i sąsiedzi pomyślą, że mnie torturujesz - oznajmiłam, kiedy już nie miałam więcej sił, aby się wyrywać. Michał rozluźnił ramiona w ułamku sekundy. - Debil jesteś - dźgnęłam go palcem w żebra. 

Kubiak uśmiechnął się szeroko i sięgnął po telefon, po czym przyłożył go do ucha.

- Co chciałeś?... Tak, wstała... Tak, pamiętam... Tak, wiem... Tak, oczywiście zaraz ją wiozę... Kurek skończ już, nie jestem debilem i o wszystkim pamiętam! - zakończył, po czym rozłączył się.

- No widzisz, wszyscy uważają, że jesteś debilem - wyszczerzyłam się.

- Ty się tu nie śmiej, tylko wstawaj i się ubieraj - rozkazał i przeniósł się na łóżko Pita. 

- Po co?

- Muszę cię zawieść do szpitala na badania jakieś tam.

- Nie musisz. Sama się zawiozę. Ja nie mam 5 lat.

- Nie dyskutuj tylko się zbieraj.

- Michał...

- Nie możesz w takim stanie prowadzić. Ubieraj się i bez marudzenia.

- No dobrze - przewróciłam oczami i ostrożnie podniosłam się z łóżka. Zakręciło mi się w głowie i Michał musiał do mnie podbiec, żebym się nie przewróciła.

- I ty chciałaś prowadzić. Błagam cię...

Pokazałam mu język i ustałam już o własnych siłach, a Kubiak wrócił na swoje miejsce.

- Może byś stąd łaskawie wyszedł - powiedziałam, stojąc z ubraniami w ręku.

- Nie trzeba. Dobrze mi tu - wyszczerzył się.

- Misiek, wynocha!

- A jeżeli znowu się przewrócisz? Jeżeli coś ci się stanie? Chcesz, żeby Bartek mnie zabił? - powiedział, udając śmiertelnie poważnego.

- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że chcesz to siedzieć i mnie oglądać? Zboczeniec z ciebie.

- Chyba będę zmuszony - poruszał znacząco brwiami.

- Marzenie... - prychnęłam i wyszłam z pokoju.

- A żebyś wiedziała - usłyszałam zza drzwi.

Zignorowałam to i weszłam do łazienki. Po 15 minutach wyszłam w pełni gotowa. Za drzwiami, oparty o ścianę stał Kubiak.

- Idziemy?

- Idziemy - potwierdziłam i po chwili wyszliśmy z mieszkania. Wsiedliśmy do samochodu Michała i ruszyliśmy w stronę szpitala.

- Michał?

- Hmm?

- Co z tym gościem, co wiesz...

- W więzieniu - Michał od razu zmienił wyraz twarzy. - Okazało się, że nie byłaś jego jedyną ofiarą.

Resztę drogi przebyliśmy w milczeniu. W szpitalu pielęgniarka zaprowadziła mnie do jakiegoś pomieszczenia i nakazała poczekać chwilę na lekarza. Usiadłam na krześle i po 5 minutach zjawiła się pani doktor. Zapytała jak się czuję, czy nic innego mnie nie boli. Następnie zmieniła mi opatrunek i powiedziała, że mam koniecznie brać te leki, które dała Bartkowi.

- Bartosz Kurek to na prawdę pani chłopak? - zapytała uśmiechnięta.

Pokiwałam twierdząco głową.

- Szczęściara z pani, ja nigdy wcześniej nawet nie widziałam siatkarza na żywo. Zawsze w telewizji. Moja córka jest zapaloną fanką wie pani? Jej ulubionym klubem jest Jastrzębski Węgiel - uśmiechnęła się promiennie.

W tym momencie coś mi zaświtało w głowie.

- Niech pani zaczeka, za chwilę wrócę - rzuciłam i po chwili znajdowałam się już przed budynkiem.

Podeszłam do samochodu i zapukałam w szybkę od strony kierowcy.

- Kubiak, wysiadaj. Musisz iść ze mną - powiedziałam, kiedy szyba się uchyliła.

- Po jaką cholerę?

- Zobaczysz. No chodź. Proooszę - zrobiłam oczy kota ze Shreka.

- No idę, idę - wygramolił się z samochodu i poszedł za mną.

Weszliśmy do szpitala, a następnie do sali, gdzie byłam badana. Kiedy przeszliśmy przez drzwi, lekarkę zamurowało.

- Dzień dobry, oto Michał Kubiak, znany jako Dziku. Z przyjemnością da pani córce autograf, a nawet pozwoli się sfotografować - uśmiechnęłam się.

- Ale... - nie dokończył, bo dostał ode mnie łokciem w brzuch. - Tak, oczywiście. Z wielką przyjemnością. popatrzył na mnie z wyrzutem.

Pani doktor wydała z siebie pisk zachwytu i wyciągnęła zeszyt w stronę Michała. Podpisał się, a następnie za pozował do kilku zdjęć telefonem. Podziękowała nam serdecznie i opuściliśmy budynek.

- Jakbym wiedział, to bym z tobą nie poszedł - oznajmił.

- Nie lubisz uszczęśliwiać fanów?

- Czasami to się robi męczące...

- Taka cena sławy - wzruszyłam ramionami.

Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w drogę powrotną. Po chwili siedzieliśmy już na kanapie, popijając orzeźwiający sok i oglądając telewizję. Widziałam, że Kubiak nad czymś intensywnie myśli, bo wpatrywał się w ekran niewidzącym wzrokiem. Przypatrywałam mu się przez chwilę, ale postanowiłam to przerwać i szturchnęłam go w bok.

- Co? Co jest? - przeniósł wzrok z telewizora na mnie.

- O czym tak myślisz? - zapytałam, zatapiając usta w zimnej cieczy.

- A o niczym - machnął ręką. - Dlaczego oglądamy nożną?! - złapał za pilot i zaczął skakać po kanałach.

- Nie lubisz?

- Nie przepadam. O, patrz! ''Madagaskar''! Kocham tę bajkę.

Zaśmiałam się i wlepiłam wzrok w ekran. Po chwili przerwano i zaczęły lecieć reklamy.

- Magda. Wiesz co? Jednak chcę ci coś powiedzieć...

- Tak? -

- Ja... ja chciałem cię przeprosić, ale tak na serio - wbił we mnie te swoje zielone tęczówki.

- Za co?

Odetchnął głęboko.

- Za wszystko. Za cały nasz początek znajomości. Przepraszam... jestem zwykłym durniem i wiem, że nawaliłem - spuścił wzrok. - Nie chciałem, żeby tak wyszło...

- Już dawno ci wybaczyłam - uśmiechnęłam się. - Liczy się to, co jest teraz. Dobrze się nam rozmawia. Nie kłócimy się. Jest super. Nie masz za co przepraszać - poklepałam go po plecach. - To co? Zapominamy i zostajemy przyjaciółmi?

- Tak... przyjaciółmi... - uniósł lekko kąciki ust, ale wzrok nadal miał smutny.

W końcu reklamy się skończyły i znowu na ekranie pojawiły się zabawne zwierzątka. Uśmialiśmy się do łez. Po chwili do mieszkania wparowała reszta mieszkańców.

- A wy co? Bajki animowane oglądacie? - Zibi usiadł w fotelu i położył nogi na stolik. - Dzieciarnia...

- I kto to mówi? - zadrwiłam, wyciągając mu z ręki Redbula i upijając łyka.

- I jak się czujesz? - do pomieszczenia wszedł Bartek i pocałował mnie w policzek.

- Świetnie - uśmiechnęłam się.

- ''Magadaskar''?! Uwielbiam! - Pit wbiegł i usiadł Zibiemu na kolana.

- Po pierwsze to ''Madagaskar'', a po drugie zabieraj tą spasłą dupę z moich kolan! - Bartman zepchnął Cichego na podłogę.

- Co ty chcesz od mojego zadka? Jest szczuplutki - Piter zerwał się i podjął próbę obejrzenia się z tyłu. - Nie jedna by oddała wszystko, żeby mieć go dla siebie!

- Taa... a ja jestem Merlin Monroe - zadrwił Bartman.

- W sumie to nie wiele ci do niej brakuję - zaśmiał się Misiek. - Tylko włosy przefarbuj, zapuść i nie do poznania!

- Sugerujesz, że mam kobiecą sylwetkę?! - oburzył się Bartman.

- Ja nic nie powiedziałem - Michał podniósł ręce w geście poddania.

- Ale zasugerowałeś! Już nie żyjesz, Kubiak!- krzyknął i rzucił się na Dzika, zwalając go z kanapy.

- Ja wcale nie mam spasłej pupy! - Piter zaczął przeglądać się w lustrze. - Prawda, Magda? Ty się znasz na tych sprawach.

Wywróciłam oczami i przytuliłam się do Bartka, który niewzruszenie wpatrywał się w telewizor, śledząc poczynania animowanych zwierzątek.

- No jak dzieci - westchnęłam i mocniej wtuliłam się w tors siatkarza.

_______________________________________________________________________________
Niestety od dzisiaj rozdziały będą pojawiać się na pewno nie częściej niż co dwa dni... Ale chyba lepiej, żebym pisała coś sensownego, niż coś takiego wymuszonego na siłę, nie? I jeszcze dochodzi ta szkoła... W drugim semestrze trzeba się niestety wziąć w garść :)