Rozdział 33.

Nie wiedziałam co mam robić. Wrócić do parku? Znowu stanąć twarzą w twarz z Kubiakiem? Mam nadzieję, że zajął się Tomkiem. Jaka ja byłam lekkomyślna. Jak mogłam zostawić tam dziecko? A może iść do domu? Ale jak ja mam się zachowywać? Tak jakbym niczego nie wiedziała, czy wyrzucić Bartkowi wszystko w twarz?

Wstałam z ziemi i przetarłam twarz chusteczką. Wzięłam głęboki oddech i postanowiłam jednak wrócić do domu. Michał pewnie zabrał już Tomka z powrotem. Odwróciłam się i powolnym krokiem zaczęłam zmierzać w stronę mieszkania. W głowie starałam się ułożyć wszystko to, co przed chwilą usłyszałam. Nie mogłam uwierzyć w to, co powiedział Michał. Dlaczego Bartek mnie okłamywał? 

Po chwili dotarłam na miejsce. Otworzyłam drzwi od klatki i zaczęłam powoli wdrapywać się na trzecie piętro. Nogi i ręce miałam całe roztrzęsione. Stanęłam przed drzwiami i starałam się za wszelką cenę opanować. Kiedy mój oddech się wyrównał, a kończyny zaczęły współpracować, nacisnęłam klamkę. Usłyszałam dziecięcy śmiech zmieszany z innym. Prawdopodobnie należał do Zibiego. Odetchnęłam z ulgą. Odłożyłam torbę na komodę i zdjęłam adidasy. Przeszłam do salonu, gdzie zastałam Tomka, Zbyszka, Bartka i Michała. Ten ostatni spojrzał się na mnie z jakby ulgą. Martwił się o mnie? A niech się martwi. Nic mnie to nie obchodziło.

- Bartek, możemy pogadać? - zapytałam bez przywitania. - Sami - dodałam, starając się opanować drżenie głosu. 

- Jak chcesz - wzruszył ramionami i podniósł się z kanapy. 

Odwróciłam się na pięcie i skierowałam się do pokoju Kurka. Siatkarz poszedł za mną. Zamknął za nami drzwi. Jeszcze miałam w sobie nadzieję. Nadzieję, że to tylko urojona wyobraźnia Kubiaka. Może chciał w ten sposób nas poróżnić? Podeszłam do okna i zaczęłam wpatrywać się przed siebie. Bartek podszedł do mnie i objął mnie z tyłu. 

- O czym chciałaś pogadać? - zapytał, całując mnie w tył głowy.

- Czy to prawda? Prawda, że wyjeżdżasz do Rosji? - zapytałam, nadal patrząc się w nieokreślony punkt za oknem.  

Rozluźnił ramiona i długo nic nie mówił. Nie widziałam go, ale wiedziałam, że jest zakłopotany, że nie wie co mi powiedzieć. Po policzku spłynęła mi pojedyncza łza. Odwróciłam się w jego stronę.

- A więc jednak? - głos mi się załamał. - Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- Skąd wiesz? - warknął przez zęby.

- A co to ma do rzeczy? - wbiłam w niego załzawione spojrzenie. - Kiedy miałeś zamiar mi powiedzieć? A może chciałeś wyjechać bez informowania mnie?! - mój głos stał się donośniejszy.

- Kubiak, prawda? - bardziej oznajmił niż zapytał. 

Nie dałam po sobie poznać, czy to prawda. Milczałam. Milczałam, czekając na jakąkolwiek odpowiedź.

- Nie chciałem ci mówić, bo... w sumie sam nie wiem dlaczego. Może się bałem? Bałem się, jak to przyjmiesz.

- Myślałeś, że jak powiesz mi przed samym wyjazdem to coś to zmieni? Okłamywałeś mnie! 

- Przecież możemy tam pojechać razem. Zacząć wspólne życie. Założyć rodzinę - przysunął się do mnie nieznacznie i ujął moją twarz w dłonie. Strzepnęłam je z impetem.

- Ty chcesz układać sobie życie w Rosji? Ja mam tu pracę, zaczynam studia. Jak ty to sobie wyobrażasz?!

- Zrezygnuj ze studiów, wyjechać możemy po wakacjach...

- Ja nie chcę rezygnować ze studiów! To moja przyszłość. Ja chcę być kimś, chcę spełnić marzenie mojej mamy... Dlaczego nie chcesz pomyśleć o tym co ja czuję? - teraz to już cała chodziłam ze złości, a po policzkach strumykami spływały mi słone łzy. Chyba przez całe życie tyle nie płakałam, co przez ten ostatni czas.

- Magda... ja nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało... Chcę dla ciebie dobrze.

- Mogłeś pomyśleć o tym wcześniej i mi o wszystkim powiedzieć - rzuciłam i odepchnęłam go na bok. Wybiegłam z pokoju. Wpadłam do salonu i nie zważając na zdziwione spojrzenia siatkarzy, podeszłam do Tomka i wzięłam go na ręce. - Wychodzimy, młody - powiedziałam do chłopca i wyszłam z mieszkania, po drodze łapiąc za jego rzeczy.

- Gdzie idziemy? Dlaczego płaczesz? - zapytał, kiedy wyszliśmy na zewnątrz.

- Do cioci Natalii - wypaliłam. - Pokłóciłam się z wujkiem - dodałam. - Ale to nic.

Chłopiec nie zadawał już więcej pytań. Złapaliśmy taksówkę i podjechaliśmy pod dom Natalii. Stanęłam przed drzwiami i zapukałam. Dobrze, że jej rodzice znowu wyjechali.

- Magda? Boże, co się stało? - zapytała, kiedy otworzyła drzwi.

- Przenocujesz nas? - popatrzyłam na nią pytającym wzrokiem.

- Pewnie. Wchodźcie - zaprosiła nas do środka. Wiedziałam, że zawsze mogę na nią liczyć.

***

- Stary, o co chodzi? - do pokoju Bartka wszedł Pit. Kurek stał oparty o parapet, patrząc przez okno na brunetkę z dzieckiem na rękach, wsiadających właśnie do taksówki. - O co poszło?

- O Rosję - warknął i zacisnął pięści. - A przecież miała się na razie nie dowiadywać - wypadł z pokoju i wpadł do salonu. Szybkim krokiem podszedł do Miśka i złapał go za koszulkę. - Ty... gnido. Jak mogłeś? - zamierzył się na niego, ale ktoś mocno złapał go za nadgarstek.

- Zrobiłem co należało - Michał nie okazywał nawet odrobiny skruchy.

- Przemocą niczego nie zmienisz - odparł spokojnie Zibi. - To nie jego wina. W sumie dobrze, że jej powiedział. Ty byś tego nie zrobił...

- Spieprzaj - warknął Bartek i wyrwał się Bartmanowi, przy okazji puszczając Kubiaka. - Wy nie macie pojęcia, co ten idiota właśnie zrobił. Ona mi tego nie wybaczy, rozumiesz? - wrzasnął. - Nie przechodzę do Dynama - oznajmił po krótkim namyślę. - Mogą mnie zwolnić, ale ja tam nie przejdę!

- Stary, nie wiesz co mówisz - w pomieszczeniu zjawił się Pit. - Prześpij się z tym.

- Nie, to wy nie wiecie co mówicie. Dzwonie do Moskwy - wyjął telefon z kieszeni, ale Zbyszek od razu wyrwał mu ją z ręki. 

- Nigdzie nie dzwonisz - powiedział stanowczo. - Ogarnij się i sobie to z nią wszystko ładnie wytłumacz.

- Ona nie będzie chciała ze mną teraz gadać. Nienawidzi mnie - oznajmił łamanym głosem Bartek. - Oddaj mi ten telefon - wyciągnął rękę w kierunku przyjaciela.

- To dla twojego dobra - Zibi schował komórkę do swojej kieszeni.

- Wy nic nie rozumiecie! - wrzasnął. - Ja ją mogę stracić! Jak zwykle nic nie rozumiecie! Wychodzę jej szukać - oznajmił i skierował się w stronę wyjścia, ale Piotrek i Zbyszek zagrodzili mu drogę i zamknęli drzwi na klucz. - Zejdźcie mi z drogi! - krzyknął i odepchnął Pita na bok. Bartman jednak szybko złapał go za koszulkę, a Piter zaraz mu pomógł. Zaprowadzili wspólnie przyjaciela do pokoju.

- W takim stanie nigdzie nie wyjdziesz. Poza tym nie wiesz, gdzie ona jest - odezwał się Pit. - Pogadasz z nią jutro rano.

- Chyba macie rację - Bartek się poddał. - Zrobię to jutro...


________________________________________________________________________________
DALEJ SOVIA! Radość mnie po prostu rozpiera, że Resoviacy już dwukrotnie pokonali Skrę. Kibicuję im całym sercem :p

Oddaje wam kolejny rozdział. Pisałam go ledwo przytomna, więc nawet sama nie umiem ocenić jak mi wyszedł, ale to już zostawiam wam :)
Pozdrawiam :*