Rozdział 29.

Po trzech dniach wylegiwania się w domu, ja i Michał musieliśmy wrócić do swoich obowiązków. Ja do pracy, a Misiek do treningów. O 9.30 wszyscy opuściliśmy mieszkanie i w piątkę zapakowaliśmy się do samochodu Bartka.

Kiedy dotarliśmy na miejsce, wysiedliśmy z samochodu i każdy poszedł w swoją stronę, ja do gabinetu pana Marka, a chłopaki na salę. Dostałam bardzo dużo roboty, no ale nie ma się co dziwić, tyle dni mnie nie było. Uporałam się ze wszystkim do 18.00 i zmęczona poczłapałam na halę, gdzie siatkarze odpoczywali po drugim treningu. Usiadłam obok Bartka i pocałowałam go delikatnie w usta. Odwzajemnił pocałunek i objął mnie ramieniem.

- Czeeeść, mała! - po chwili nade mną zjawili się Winiar i Igła.

- Hej - uśmiechnęłam się.

- Mamy coś dla ciebie - Igła wyciągnął zza pleców pluszaczka - różowego hipopotamka z serduszkiem między łapkami.

- Z jakiej okazji? - uśmiechnęłam się od ucha do ucha i wyjęłam zabawkę z rąk libero.

- Z okazji, że nic ci się nie stało - przytulił mnie, a po nim Ziomek i wszyscy po kolei. Podziękowałam.

- Powinnaś go nazwać Manfred - oznajmił Pit, wyjmując mi różowe zwierzątko z rąk.

- Manfred? Dlaczego Manfred? - zapytał Igła.

- Nie wiem. Tak mi jakoś wygląda na Manfreda - Piter zaczął oglądać hipopotama ze wszystkich stron.

- Może być i Manfred - zaśmiałam się.

Zebraliśmy się i wróciliśmy do mieszkania. Tylko ja i Bartek, bo reszta została na miejscu. Usiedliśmy na kanapie i włączyliśmy jakiś serial w telewizji. Po chwili ktoś zadzwonił do drzwi.

- O to pewnie pizza! - Bartek zerwał się i poszedł otwierać, a po chwili wrócił z ogromny pudłem.

- Zamówiłeś pizze?

- Ostatnio mówiłaś, że nie lubisz wykwintnych kolacji, więc proszę bardzo - Bartek postawił pudełko na stoliku i poszedł do kuchni po coś do picia. Po chwili wrócił z  butelką i dwoma kieliszkami. Usiadł obok mnie i dostał buziaka w policzek. Nalał czerwonego płynu do obu naczyń i z szerokim uśmiechem, podał mi jeden z nich. - To jak, jemy? - zatarł ręce.

- Jasne! - krzyknęłam i złapałam za jeden z kawałków pizzy. Po kilku minutach pochłonęliśmy całą. No w sumie to Bartek pochłonął, bo ja zjadłam tylko dwa kawałki.

Bartek oparł się o tył kanapy i upił łyk wina. Przytuliłam się do niego i pocałowałam go w usta.

- Gdzie są chłopaki? - zapytałam, zerkając na zegarek.

- W Spale - uśmiechnął się.

- W Spale? Dlaczego?

- Będą tam dzisiaj nocować. Poprosiłem ich o to żebyśmy mogli dzisiaj spędzić wspólnie czas - musnął ustami moje wargi.

- Zgodzili się?

- Nie mieli wyboru.

- To jak chcesz spędzać ten czas? - zapytałam, wpatrując się w niego.

Bartek, wcześniej odstawiając wino na stolik, położył mi dłonie na lędźwiach i mocno do siebie przyciągnął, tak, że teraz znajdowałam się na nim, a następnie zachłannie wpił się w moje usta.

- Tak może być? - szepnął mi do ucha.

- Jasne, że tak - uśmiechnęłam się szeroko i odwzajemniłam pocałunek. Delikatnie uchyliłam usta i po chwili poczułam język Bartka w swojej buzi. Jego dłonie wędrowały po moich plecach, a ja wsunęłam mu rękę we włosy.

W tym momencie rozległ się dźwięk mojego telefonu. Uwolniłam się z uścisku siatkarza i sięgnęłam po telefon. Na wyświetlaczu pojawił się numer Dariusza.

- Tak?

- Madziu, to ty? - usłyszałam w telefonie głos Marzeny

- Tak, to ja - potwierdziłam i poczułam jak Bartek muska ustami moją szyję. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Odepchnęłam go od siebie.

- Jak dobrze cię słyszeć. Dzwonie do ciebie, żeby się zapytać, czy wszystko u ciebie w porządku? Jak się trzymasz? Niczego nie potrzebujesz? Ten siatkarz o ciebie dba?

- Czuję się świetnie i niczego nie potrzebuję. A Bartek? Bartek dba o mnie nadzwyczaj dobrze.

- Pamiętaj, że zawsze, jak będziesz czegoś potrzebować, to dzwoń, przychodź, czy co tam jeszcze. Zawsze jesteś u nas mile widziana.

- Wiem. A co tam u was? - Bartek niestety nie dawał za wygraną i teraz całował mnie po karku.

- Ogólnie to dobrze. Tylko teraz mamy taki problem mały, ale to nic ważnego... - wiedziałam, że chce mi o tym powiedzieć.

- No mów - Kurek objął mnie od tyłu.

- To nic wielkiego. Po prostu razem z Dariuszem wyjeżdżamy w weekend do Warszawy i nie mamy co zrobić z Tomkiem. Niania niestety nie może przyjść, ale się jej nie dziwię bo soboty i niedziele miała mieć wolne.

- Ja się z chęcią nim zaopiekuję - powiedziałam.

- Naprawdę? Jesteś cudowna. Przywieziemy ci go w sobotę z samego rana, dobrze?

- Okej - wiedziałam, że ta rozmowa tylko do tego prowadziła.

Pożegnałam się i rozłączyłam się.

- Nie możesz chwilę zaczekać? Nawet nie można z ciotką porozmawiać - zaśmiałam się.

- Niestety już dłużej nie wytrzymam - uśmiechnął się, po czym przyciągnął mnie do siebie i zaczął namiętnie całować...

***

Rano obudził mnie dzwonek do drzwi. Ocknęłam się i zobaczyłam obok siebie słodko śpiącego Bartka. Uśmiechnęłam i zrzuciłam z siebie jego ogromną rękę.

- Już idę - krzyknęłam.

- Spoko. Nam się nie spieszy - usłyszałam zza drzwi.

Szybko nałożyłam bieliznę i narzuciłam na siebie koszulkę Bartka. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je. W wejściu stali Zibi, Pit i Misiek. 

- Jest jakieś śniadanko? - zapytał Pit, wchodząc do środka.

- Jak zrobisz - uśmiechnęłam się.

- Zawsze ja - westchnął Piotrek i skierował się do kuchni. Zibi poszedł za nim. Kubiak natomiast stanął przede mną i zmierzył mnie wzrokiem. Następnie popatrzył mi w oczy, prychnął i odszedł w tę samą stronę.

Zamknęłam drzwi i także ruszyłam za nimi. Bartek właśnie podnosił się z łóżka. Kiedy weszłam do kuchni, Pit już złapał za patelnie i starał się coś na niej usmażyć. Ja wyjęłam sok z lodówki i nalałam sobie do szklanki.

- I jak tam? - zapytał Zibi.

- Ale co?

- Ty już dobrze wiesz - poruszał znacząco brwiami. - Mam nadzieję, że Kuraś się postarał. 

- A jak - zaśmiałam się, a w tym momencie Bartek wszedł do pomieszczenia. Podszedł do mnie i namiętnie mnie pocałował. 

- Widzicie jeszcze im mało - westchnął Pit. - Ja do Spały nie wracam.

- Ja tak samo - oznajmił Zibi.

Wszyscy zaczęliśmy się śmiać, tylko Michał wstał z impetem od stołu i wyszedł z pomieszczenia...

______________________________________________________________________________

Dobra w końcu się wzięłam i napisałam coś. Początek drugiego semestru, a ja jestem cała zawalona nauką. Przepraszam jeżeli ten rozdział nie sprostał waszym oczekiwaniom, ale niestety nic innego z siebie nie wycisnę. Na pocieszenie jednak dodam, że już zaczęłam pisać w zeszycie nowego bloga i jakoś mam o wiele więcej weny na niego niż na przygody Magdy. W sumie nie wiem czy to dobrze, czy nie, no ale co poradzić.

Wszyscy co czytają mojego bloga niech zlajkują, to na prawdę zajmie wam 5 sekund :) -----> http://www.facebook.com/pages/Fakty-i-mity-o-siatkarzach-z-elity/451256334922218